Poíesis

 Świat oglądany przez szybę, nawet najczystszą, zawsze jest lekko zniekształcony. Zawsze jest światem zapośredniczonym przez szybę. Nie czysto widzianym. Szyba, choć przezroczysta, sama w sobie składa się z piasku, sodu, wapna, dolomitu i innych jeszcze pierwiastków. To dużo jak na coś, przez co się patrzy. 

  My precious... Lasy Janowskie, rzeka Trzebensz. Moja młodość, marzenia, przygoda, nadzieja, beztroska, tu i teraz. W tamtym czasie nie było gdzieś tam, kiedyś. Tylko zanurzenie po pachy, po czubek głowy w tym, co jest. 

Tu jestem! A właśnie, że nie, bo tu! Nieprawda! Jestem tutaj! I tak bez przerwy, bez końca. Przekrzykiwały jeden drugiego, a drugi resztę. A każdy przekrzykiwał oryginał, który po cichu, bez zwracania na siebie uwagi, za parawanem chmur schodził ze sceny.

 Głowę bym dał, że tańczyło. Najpierw wzeszło, szybko, ledwie się zorientowałem. W zasadzie, to nawet nie wiem, w którym momencie pojawiło się nad horyzontem. Najpierw zatańczyło na jednym listku mijanego przeze mnie krzewu. Zapatrzyłem się a już wokół dziesiątki i setki liści objęło to taneczne szaleństwo. 

  Był sobie dom, z którego okien spoglądała ikona. Wiem, wiem... trzeba mocno ruszyć wyobraźnią... Jednak kiedy już się przyjrzy człowiek, to zobaczy. Obramowana framugą okienną wpatruje się w niego tymi podkrążonymi, zmęczonymi oczyma. O czym myśli? 

  Zagadka : jak wyglądałby ten budynek i ta ulica bez drzew? I odwrotnie: jak wyglądałoby to miejsce, gdyby rosły tu tylko drzewa? Cóż, choć ta pierwsza wersja jest o wiele bardziej realistyczna, to lubię sobie wyobrażać tę drugą. 

 Zwykły jesion. Drzewo jak tysiące innych drzew dla innych ludzi. Dla mnie jest to jedno z tych wyjątkowych drzew, które od zawsze stoją na mojej drodze i obok których nie mogę przejść obojętnie.