Poíesis

Patrzę na zdjęcie i myślę "dopiero co...", tymczasem minął już prawie rok. Za moment kolejna wiosna, kolejny las i może kolejne (lepsze) zdjęcie? Maj. Komary, te stworzone przez naturę drony bojowe, atakowały wściekle każdą odkrytą część ciała a kleszcze powoli czołgały się po nogawkach, mozolnie szukając otwartej drogi do z aspokojenia swojej nieugaszonej żądzy krwi.  Tak, w lesie trzeba bardzo uważać na to, co się odsłania. 

  "Nie przejdziesz!". Nie przeszedłem. Rozkraczył się nad kanałem i nie puścił. Musiałem wycofać się i obrać inny kierunek, czasem oglądając się przez ramię i sprawdzając, czy nie żywi wobec mnie jakichś wrogich zamiarów. 

  Czy mówiłem już kiedyś, że bardzo lubię brzozy? Najbardziej zimą. Wiosną, latem i jesienią też.  To jeden z tych gatunków drzew, na które gdy się patrzy, to jakoś tak lekko i radośnie się robi. Wszystko wydaje się jasne i zwiewne. Nawet myśli. Jeśli chcesz pozbyć się myśli, które ciągną w dół i sprawiają, że zamiast biegać – powłóczysz nogami, zamiast śmiać się – rozmyślasz z nostalgią o tym, co było wczoraj lub, co gorsze, jeszcze dawniej albo z lękiem o tym, co będzie jutro lub, co gorsze, jeszcze później – popatrz na brzozę.  Pewnie ci to nie pomoże, ale spróbować zawsze można. 

Mijam to miejsce od lat. Czasem kilka razy dziennie. Zawsze choć przelotnie zerkam, jakby coś miało się zmienić w ciągu paru godzin. Nic się nie zmienia. 

  Szpaler lipowy. Tyle razy mijałem go w różnych porach roku czy dnia. Widziałem tu wschód, zachód, południe i wieczór, deszcz i słońce.

  Normalne zdjęcie. Zwyczajnie nic niezwykłego. Las, śnieg, słoneczny dzień. Dlaczego takie zdjęcie? Nie ma tu ani wiekowych drzew, ani hipnotyzującego światła. 

  To nie tak, że od razu wiedziałem, co jest grane.  Nie. Na początku było słowo — sobie dane,  że w takim świetle zdjęcie zrobię -   tak powiedziałem sobie.