Poíesis

 Niebo dostępne dla każdego i od zaraz. 

Bungee Hunged Man panu t spadł kamień serca przynajmniej nie musiał przydeptywać peta upewnił się, że lina trzyma wystarczająco mocno, by nie popuścił to byłoby niewskazane, biorąc pod uwagę powagę sytuacji skok! raz... dwa... trzy....cztery! cztery... trzy... dwa... trzy... cztery...! zastanawiał się w trakcie, czy dla wisielca istotne jest jak daleko mu do ziemi

Wyszedłem POZA żeby siebie usłyszeć, uwidzieć i umyśleć. Jednak szumne zamiary rozbuchały do stopnia tak wysokiego, ze wyszedłem poza usłyszenie, uwidzenie i umyślenie. Szedłem przed siebie i na siłę produkowałem dziesiątki myśli na minutę, wymuszałem na swoich oczach ujrzenie Znaczącego. Wsłuchiwałem się w gdakanie, kwiczenie, rżenie, trel, a nawet zdrowaśki. Wszystko na darmo. Wielka Introspekcyjna Pucha!

Gapił się na mnie ze ściany. Początkowo zignorowałem go, bo wydał mi się zbyt wścibski. Jednak wróciłem i z równym wścibstwem gapiłem się na niego. Czemu nie? Im dłużej jednak gapiłem się na niego, tym bardziej wydawał się być dla mnie . Cholera! Nawet nie wiem co to oznacza?!

Przyczepił się do mnie. Nic na to nie poradzę. Ale to już ostatnie z serii. I daję mu spokój. Zabawne, w życiu widziałem o wiele ciekawsze formy i o wiele bardziej wyraziste. Ale to było jakiś czas temu. Tymczasem ten jest zawsze pod ręką.

Kolejna odsłona borowego dziada, na którego natknąłem się w Starym Gaju. Coś w nim przykuwa uwagę, coś przyciąga wzrok (może nie tylko?). Zupełnie z innej beczki. Przed chwilą na moich oczach rozegrał się dramat nowo powstałego świata. Młody drozd walczący o przeżycie w nierównej, z góry przegranej walce. Na pobliskim drzewie przysiadły dwie harpie - sroki. Jednak każdy ich ruch bacznie śledzony był przez dorosłe drozdy, które atakowały, gdy tylko tamte próbowały zabić młodego. Ten jakoś doczłapał do przyblokowego ogródka, ale wyglądał już na skrajnie wyczerpanego. Nie ma co się okłamywać - ten młody świat nie przetrwa. "Legenda mówi, że człowiek, zabijając ptaka, zabił też pieśń, a razem z pieśnią - siebie. Upadł martwy, zupełnie i na amen martwy, i pozostał martwy na zawsze." [Campbell, Potęga mitu ]

Czasem człowieka coś trafi. Najczęściej szlag, rzadziej cegła. A mnie trafił między oczy Leszy chowający się w drzewie. W swoich ostatnich dniach (ponoć końcówka XIX wieku, jak piszą w Wiki), pojawiał się w mundurze strażnika leśnego, więc jest mi szczególnie bliski. Przede mną niby się chował, ale jednak kokieteryjnie wyglądał z ukrycia ponad moją głową, a niski nie jestem...

Nowy świat. W eksplozji życia niezliczone światy powstają i giną. W przeważającej większości ich porażka zauważalna jest przez inne światy. Te, które przetrwały i ze śmierci innych czerpią korzyści i siłę. Zdarza się jednak, że niektóre ze światów umierają niezauważone.

Ostatnio moją budzącą się żądzę włóczęgi zaspokajałem ganiając po Starym Lesie, jednym z pierwszych poznanych przeze mnie Miejsc Dzikich. Dzisiaj nie nabyłbym już takich skojarzeń - miasto dotarło zbyt daleko. Tajemnicza dzicz stała się kolejnym, w dużym stopniu zaśmieconym, ogródkiem, gdzie imprezy urządzają osiedlowi turyści. Butelki rosną na drzewach, ślady ognisk ciągną się kilkaset metrów w głąb. Na szczęście, las sięga troszkę dalej. Tam, gdzie ludziom zazwyczaj już się nie chce zapędzać. W pewnym momencie zauważalny staje się brak butelek i puszek, brak opakowań po chipsach, brak głosów, tych rozpoznawalnych i zrozumiałych. W pewnym momencie, las zaczyna mówić.

Dziś, przynajmniej w sferze wzrokowej, bardziej na temat.  Jakoś ostatnio nie doświadczam "szamańskich" stanów świadomości (cudzysłów, ze względu na umowny charakter stanów, o których piszę), więc wygrzebałem ze ściółki umysłu stare obrazy.  A może to, że poczułem potrzebę taką właśnie, spowodowane jest faktem, że w tym akurat momencie takiego stanu doświadczam? Może gdzieś poza rzeczywistością słów; gdzieś za linią frontu tej z-dnia-na-dzień świadomości przenika jakiś sygnał, że coś się tam z tyłu jednak kotłuje?