Św. Apostazja

Jeszcze nie wybudzając się całkowicie z klimatu świąt, uzmysłowiłem sobie, że od paru tygodni w mediach pełno było tematów związanych pośrednio z tym okresem. Artykuły i wywiady na temat dlaczego odchodzę (apostazja) oraz dlaczego nie obchodzę (?).

Najbardziej uderza zawziętość z jaką ludzie rzucają się na kawałek świstka poświadczającego ich zerwanie z instytucją kościoła. Ci zatwardziali ateiści przechodzą prawdziwe męki poświęcenia, żeby uzyskać potwierdzenie od instytucji i przedstawicieli wiary, która nic dla nich nie znaczy! Przyznaję, iż jest to niezwykłe zjawisko. Sam, na pewnym etapie życia miałem bardzo antyduchowe nastawienie do świata, zaś kościół był dla mnie zwykłym ośrodkiem skupiającym ludzi, którzy myślą inaczej. Przez głowę nie przeszło mi, by zabijać się o potwierdzenie z jego strony, że z mojej strony to koniec. Podejrzewam, że różnica tkwi gdzieś w wierze. Oni muszą wierzyć, że ten papier jest im do niewiary niezbędnie potrzebny.

A może chodzi o zwykły szum wokół siebie i tego, że jest się tak wyjątkowym? To z pewnością daje prestiż: walka z niechętnym, opryskliwym księdzem, szarpanie się z potężną i zakłamaną instytucją, wreszcie ostateczne zwycięstwo! Przecież to wzorzec mitycznej podróży bohatera!

Kolejnym z głównych zagadnień jest tradycyjny już wśród młodych zwyczaj nieobchodzenia świąt. A właściwie obchodzenia ich z daleka. Powody mogą być bardzo różne (pomijam banalną niewiarę) - mam dość świąt przy telewizorze, fałszywej życzliwości, udawania, przejadania się, składania życzeń i otrzymywania, co roku takich samych itp. Odnoszę wrażenie, że coś zostało tu namieszane. Jeśli mam dość - zmieniam to, zamiast uciekać z podkulonym ogonem i szukać taniego usprawiedliwienia. No chyba, że ktoś jedzie w góry i lasy. To rozumiem! Ale to z kolei nie wyklucza świętowania.

A ja wciąż daremnie czekam na argumenty oparte na własnej odpowiedzialności za przebieg świętowania. Do tej pory chyba na żaden nie natrafiłem, więc nieustannie szukam. A gdy odnajdę - kto wie...?