Chmura
jestem Wielka chmura
boicie się mojego gniewu
drżycie na myśl o klęskach jakie na was mogę zesłać
gdy tylko będę miała kaprys
przerażam was… Maluczcy!
chowacie się przede mną,
ale ja śmieję się w kułak!
wiem, gdzie jesteście
wiem, że jesteście i to mi wystarcza
czuję wasz strach...
że nie przyjdę i zeschniecie do cna
wasze plony na mojej łasce
wasze trzody na mojej łasce
wasze życie na mojej łasce
niebo drży, gdy daję upust mojej furii
wiecie, że potrafię rozognić każdą ranę
gdy widzicie mnie na horyzoncie
Niszczę wasze plony!
Zabijam waszą trzodę!
jestem Krowa, Która...
Komentarze
może źle odżywiona?
Dobrze, Emmo, że nastrój "odpsułaś" - patos szkodzi na umysł (w nadmiarze - a łatwiej przesadzić z patosem niż humorem ;)
mam skłonność raczej do tego drugiego, nawet za bardzo! większość przeszkód pokonuję poczuciem humoru, choć nie zawsze się da.
a w Twoim wierszu patosu jakoś nie widzę, choć brzmi biblijnie, to fakt, ale to akurat mi się w nim podoba.
wszystko jest kwestią tego, na jakie nuty nastrojony jest odbiorca.