Niedziela

Pogoda niewyjściowa. Mżawka na dworze, więc oddaję się mrzonkom. Przeglądam notatki, których dziennie produkuję ostatnio masę, po to, by wieczorem odłożyć na stos. Bezskutecznie czekam aż zapłonie - ideą? Nic się nie dzieje. Jak w polskim filmie...

Pies nic sobie nie robi ze zmiany czasu. Działa o wiele bardziej racjonalnie niż człowiek, który wymyślił kalendarz, a teraz robi wszystko by temu tworowi podporządkować naturę i, przede wszystkim, swoje życie. Cofamy godzinę, popychamy godzinę. Gonimy i uciekamy przed czasem. Berek.

W notatkach coś miałem na ten temat, ale w stosie, który jeszcze nie płonie (dlaczego?) nie chce mi się szukać. Słucham bluesa i patrzę przez okno. Za oknem mleko. Naleję go sobie do kawy, może będzie lepiej smakowała, bo mi jakoś gorzko...

Na dworze inspiracja czyha na mnie za każdym rogiem. Etno-taca, którą ktoś zostawił pod wieżą, z której opuszczam się po linie - dziś zakończonej zawieszoną dla ułatwienia ucieczki puszką, kusi fotogenicznością. Puszkę można zatrzymać na nieparzystych piętrach (wyłącznie). Wyjątkiem jest piętro X. Powód do dumy. Z czegoś trzeba być dumnym.
Bogatka zrosiła moją głowę kroplami strząsanymi z liści. To powinno wróżyć powodzenie. Mogłoby, ale... krople trafiają na kark. Chłodno wita mnie nowy dzień. Gołębie do połowy zanurzone w kałuży nie zamierzają przerywać kąpieli, mimo, ze prawie je zadeptałem.

Muza obnażyła przede mną wszystkie swoje wdzięki!
Nie miałem przy sobie aparatu...

Wspominam inne z nią spotkania...