Poíesis

Stało się. Nasz kot przychodni, towarzysz paru lat, Ten-Którego-Miauknięć-Obawiały-Się-Nawet-Psy, przegrał. Rozdzierający płacz dziecka - to pierwsze wrażenie. Później dochodzi działanie umysłu, który uświadamia nam, że jest 1.30 w nocy i raczej żadne dziecko pod balkonem nie płacze. To Bazyl. Toczył dziś pojedynek o dominację. I najprawdopodobniej przegrał. Widziałem, jak śmigała za nim biała rakieta. Potężny kocur, tak biały, że chyba musiał się komuś na chwilę wyrwać z fotela, żeby tu przyjść i gryźć nam Bazyla. Później cisza i nasz kocur chyłkiem opuszczający ulicę z podkulonym ogonem. Za nim powoli, oglądając się odczłapał białas. I my już wkrótce też stąd odejdziemy. Na Nie-nasze Nowe.

Nazca, Lublin Widok z mojego nowego, zaklejonego watą i taśmą klejącą okna. Trochę dalej jest cmentarz. Ogólnie, ubaw po pachy. Biorąc pod uwagę, gdzie się znajduję obecnie, łazienki w Łomży już nie wydają się tak małe, jak niegdyś. Farbę z kalafiorów w mieszkanku można zrywać płatami, co wydaje się niegłupie w razie wielkiego głodu - przypomina bowiem barwą oraz kształtem jakieś wafelki, w najgorszym razie podpłomyki. Wszystkie rury, starym dobrym zwyczajem, przechodzą przez pomieszczenia, miast tkwić w ścianach. Zapewne miało to na celu zapewnić święty spokój właścicielom owych lokali - na pierwszy rzut oka można ocenić, czy się jakiś kradziej złomu nie połakomił na nasze metalowe... Do tego atrakcyjnego zestawu należy obowiązkowo doliczyć dziadka do stukania w rury (te właśnie, co idą przez wnętrze). Głos sumienia.

a po nas? choćby świt i nic nam nic do tego i nie ma sielanki i dom nie pachnie bukiem i świeca nie zerka radośnie a wieczór jak wieczór jak było ich pełno do dziś i nie szukam i struna stryczkiem gitary i progi wytarte - nie do przeskoczenia choćby świt

Baza wirusów została zaktualizowana. Lech Tarcza Putin Afgan Aborcja Irak Wojna Jaro Atak Protest Grzech Manifa Donald Eutanazja Terror Gwałt Ruszaj się Bruno...

Kokon

Nie cierpię przeprowadzek. Na myśl o pakowaniu, przenoszeniu, ustawianiu, rozpakowywaniu, robi mi się nieciekawie. Może chodzi o zmianę? Nie swoje - nie swoje Nie swoje - swoje Swoje - nie swoje Swoje - swoje Przyznaję, że druga opcja w jakiś sposób wynagrodziłaby męki związane z niedogodnościami. W pewnym sensie można tu mówić zapewne o rytuale przejścia. Z jednego lokum do drugiego co prawda, ale sądzę, że dotyka to całego naszego Ja. Pozostaje dziwne uczucie, że część mnie zostaje tutaj, że wsiąkła w ściany niczym farba - namacalny ślad istnienia w czasie i przestrzeni. Czy miejsce pamięta? Święta przestrzeń przez pewien czas chroniąca w swym kręgu kilka istnień. Czas przeprowadzki to zawieszenie w czasie i przestrzeni. Przez moment - jeśli brać pod uwagę okres całego życia - jesteśmy Nigdzie, Poza. Nie ma nas?