Czasem odnoszę wrażenie, że jestem ślepcem, że zdjęcia, które wychodzą spod mojej ręki, są działaniem po omacku (bez udziału umysłu, a nawet oczu). Na traf. Bez przemyślenia. Tak, one się trafiają. Dlatego ciężko mi się do nich przyznać. Nie przyznaję się do własnych wytworów, bo zwyczajnie jest mi wstyd.
"Oto zdjęcie wykonane przez ślepca!" Nie mam planu, projektu. Mam aparat i strzelam! Zamysł powstaje w danym (TYM WŁAŚNIE, dziejącym się) momencie lub tuż po nim. Bardzo rzadko na długo przed. I to jest problem. Ktoś tu psu pogrzebał...
Pewnie dlatego, nie widzę w tych zdjęciach nic. I nic nie jest na nich uwiecznione. Uwiecznia się to, co warto; coś mojego, coś co przemówiło do mnie, z czym nawiązałem kontakt, wszedłem w dialog; czego jestem częścią i co mnie współtworzy. A jeśli współtworzy mnie przypadek, wtedy mało jest sensu we wszystkim co robię. Nic nie da się przewidzieć. Nic stworzyć, a jedynie powołać na moment. A przecież fotografia nie jest sztuką momentalną!. Uchwycić moment to jednak co innego niż zrobić zdjęcie, o którym przez moment się pamięta (zazwyczaj nierozerwalnie związany z momentem patrzenia na).
Fotografia to m. in. sztuka przewidywania i stwarzania. I nie chodzi mi o sam efekt końcowy. W każdym razie nie tylko. Miałem raczej na myśli stwarzanie okoliczności, zrębu, zamysłu. Nie w znaczeniu nowa rzeczywistość, a raczej jakiś wycinek i interpretacja danej rzeczywistości.
Tworzyć znaczy wiedzieć i rozumieć oraz widzieć i rozumieć. Reszta jest dodatkiem. Oczywiście powstają doskonałe zdjęcia, ot tak - przypadkowo. Ale trudno w takim przypadku mówić o Sztuce. Chyba, że o sztuce przypadku.
Zabawne jest to, że mam plany, zarysy projektów. Coś mi się po głowie szwenda, ale nigdy nic nie zrealizowałem od początku do końca. A nawet od-do początku. Wszystkie zdjęcia, które do tej pory wyszły spod mojej ręki, były dzieckiem chwili i przypadku. No, prawie wszystkie.
Ale to się czuje. W trakcie robienia, po zrobieniu, w czasie oglądania. Nie porusza. Czasem słyszę: o, to dobre!, ale ja tego nie czuję. Czuję, że zbyt lekko - pstryk i jest! O, tutaj czuję jakiś brak. Brak tajemniczego TegoCzegoś.
Pewnie jest w tym trochę urażonej dumy, szczypta zawodu i ogrom marzenia, żeby być jednak naprawdę dobrym.
Oburzam się, gdy słyszę: słabe. Mimo iż wiem, że to słabe. A może właśnie dlatego, że wiem? Powiedzcie mi coś czego nie wiem: Dlaczego słabe? Co zrobić, by było dobre? Gdzie popełniam błędy? Poza oczywistym brakiem zamysłu?
Nie widzę z wyprzedzeniem, nie odnajduję inspiracji w tym, czego jeszcze nie ma lub jest gdzieś obok, ale potrzeba na to spojrzeć kreatywnie.
Jak w takiej sytuacji nauczyć się dostrzegać TO COŚ, zanim stanie się tak oczywiste, że wręcz banalne?
Ktoś pogrzebał tupsa. I ja tego tupsa odkopać muszę własnoręcznie, własnoocznie i własnomyślnie!
"Oto zdjęcie wykonane przez ślepca!" Nie mam planu, projektu. Mam aparat i strzelam! Zamysł powstaje w danym (TYM WŁAŚNIE, dziejącym się) momencie lub tuż po nim. Bardzo rzadko na długo przed. I to jest problem. Ktoś tu psu pogrzebał...
Pewnie dlatego, nie widzę w tych zdjęciach nic. I nic nie jest na nich uwiecznione. Uwiecznia się to, co warto; coś mojego, coś co przemówiło do mnie, z czym nawiązałem kontakt, wszedłem w dialog; czego jestem częścią i co mnie współtworzy. A jeśli współtworzy mnie przypadek, wtedy mało jest sensu we wszystkim co robię. Nic nie da się przewidzieć. Nic stworzyć, a jedynie powołać na moment. A przecież fotografia nie jest sztuką momentalną!. Uchwycić moment to jednak co innego niż zrobić zdjęcie, o którym przez moment się pamięta (zazwyczaj nierozerwalnie związany z momentem patrzenia na).
Fotografia to m. in. sztuka przewidywania i stwarzania. I nie chodzi mi o sam efekt końcowy. W każdym razie nie tylko. Miałem raczej na myśli stwarzanie okoliczności, zrębu, zamysłu. Nie w znaczeniu nowa rzeczywistość, a raczej jakiś wycinek i interpretacja danej rzeczywistości.
Tworzyć znaczy wiedzieć i rozumieć oraz widzieć i rozumieć. Reszta jest dodatkiem. Oczywiście powstają doskonałe zdjęcia, ot tak - przypadkowo. Ale trudno w takim przypadku mówić o Sztuce. Chyba, że o sztuce przypadku.
Zabawne jest to, że mam plany, zarysy projektów. Coś mi się po głowie szwenda, ale nigdy nic nie zrealizowałem od początku do końca. A nawet od-do początku. Wszystkie zdjęcia, które do tej pory wyszły spod mojej ręki, były dzieckiem chwili i przypadku. No, prawie wszystkie.
Ale to się czuje. W trakcie robienia, po zrobieniu, w czasie oglądania. Nie porusza. Czasem słyszę: o, to dobre!, ale ja tego nie czuję. Czuję, że zbyt lekko - pstryk i jest! O, tutaj czuję jakiś brak. Brak tajemniczego TegoCzegoś.
Pewnie jest w tym trochę urażonej dumy, szczypta zawodu i ogrom marzenia, żeby być jednak naprawdę dobrym.
Oburzam się, gdy słyszę: słabe. Mimo iż wiem, że to słabe. A może właśnie dlatego, że wiem? Powiedzcie mi coś czego nie wiem: Dlaczego słabe? Co zrobić, by było dobre? Gdzie popełniam błędy? Poza oczywistym brakiem zamysłu?
Nie widzę z wyprzedzeniem, nie odnajduję inspiracji w tym, czego jeszcze nie ma lub jest gdzieś obok, ale potrzeba na to spojrzeć kreatywnie.
Jak w takiej sytuacji nauczyć się dostrzegać TO COŚ, zanim stanie się tak oczywiste, że wręcz banalne?
Ktoś pogrzebał tupsa. I ja tego tupsa odkopać muszę własnoręcznie, własnoocznie i własnomyślnie!